Het is dan eindelijk echt zover. De canule mag eruit! Dat is heel bijzonder na ruim 5 jaar. Zeker met deze ernst van het letsel, komt dat bijna niet voor. Het kostte wel letterlijk bloed (heel veel), zweet en tranen. Waar dat bloed nou vandaan kwam weet nog steeds niemand trouwens. Ik weet wel dat het geen tumor was. Dat had er ook nog eens bij moeten komen….
Mijn onderbuik gevoel heeft wel altijd gezegd dat hij eruit zou gaan. Ondanks dat veel artsen zeiden van niet. En ik heb veel artsen gehad. Second opinions, zelfs meerdere. Mijn huidige kno arts zei zelfs 1,5 jaar geleden nog dat hij er nooit uit zou kunnen.
Ik heb in mijn boekje geschreven over dat ik me een leven lang met canule niet voor kon stellen. En zo blijkt! Dat is ook niet zo.
Na mijn eerste slikonderzoek in Tilburg bleek de kans op slikken vrijwel nihil. Maar toen gaf ik al aan: de kans op een hersenbloeding was ook klein, maar die heb ik ook gehad, dus deze kleine kans ga ik ook pakken.
Ik vind het wel echt dood en dood eng! Die canule is toch een hulpmiddel om slijm uit mijn longen te krijgen. Zonder canule moet ik dat allemaal zelf doen. Lukt dat niet, dan krijg je een longontsteking. Spannend dus!
Hoe gaat het er precies uitzien? Eerlijk gezegd weet ik dat ook niet helemaal? Ze gaan me 19 april opnemen, 20 april metingen doen (vraag me echt niet wat?) en 21 april de canule eruit halen en operatief alles sluiten. Laag voor laag. Ik vind het erg eng klinken dat ze je luchtpijp dicht gaan maken. Normaal sluit een insteek opening vanzelf, maar na 5 jaar is dat veel moeilijker. Een operatie gaat me een hoop gedoe besparen.
Ik ben wel bang dat ik me erg ga vervelen. Ik denk namelijk dat ik na die operatie ook nog een paar dagen in het ziekenhuis in Utrecht moet blijven.
Maar wat nu:
Ik blijf de therapie in Utrecht volgen om hopelijk ooit iets meer (gemalen) te kunnen eten. Ook wil ik terug naar Brabant verhuizen. Dit kan dan, aangezien ik dan minder specifieke zorg nodig heb. Dit heeft geen haast. Eerst alles laten genezen.
Het was een trap met velen treden, maar uiteindelijk ben ik toch boven gekomen. Dit had ik wel gehoopt, maar niet verwacht.
Liefste lieve kanjer… wat komt het nu ineens snel dichtbij. Super eng en spannend. Natuurlijk!! Maar met jouw doorzettingsvermogen, jouw harde werken iets onmogelijks mogelijk maken IS ook eng. Voor iedereen. Maar voor jou het meeste. Maar dat je al schrijft dat je bang bent je te vervelen hahaha maakt het meteen ook Steffie-grappig. laat duidelijk zijn dat we allemaal ontzettend bij je zijn in gedachten. En dat je je maar héérlijk mag vervelen❤️❤️❤️ trots, bewondering, geen woorden voor. Liefs Carola