Op sociaal gebied is mijn leven op dit moment gewoon echt heel erg lastig. Als eerste is niet kunnen praten natuurlijk funest (ofja, nu een beetje praten dan). Dat is logisch. Hierdoor zijn de mail en whatsapp mijn grote vrienden. En ook al kon ik op een gegeven moment een beetje praten, echt gesprekken voeren ging en gaat niet. Dat beetje praten kost ook onwijs veel energie en moeite.
Daarnaast was en is eten ook een groot ding. Ga maar eens na hoevaak eten samenhangt met sociale dingen. Echt bijna altijd. Of je moet helemaal alleen zijn. Ook andersom is dit het geval. Bij sociale activiteiten komt er vaak (niet altijd) eten of drinken kijken.
En echt ik vind het totaal NIET erg als anderen wel eten of drinken, echt niet! Laat ik dat voorop stellen! Anderen vinden het eigenlijk altijd erger dan ik. Maar ik kan niet ontkennen dat het situaties wel eens lastig maakt. Maar ik ga gerust mee naar een restaurant of terrasje hoor. Geen probleem!
Maar het hele sociale aspect is gewoon heel lastig. Mijn leven is zo totaal anders dan dat van anderen. Ik leef echt in een totaal ander wereldje.
Het sociale aspect van mijn leven is zo anders dan die anderen. Normaal gesproken gaat je sociale leven vanzelf, maar bij mij helaas niet. Ik moet overal over nadenken of extra moeite voor doen. En dat kost energie. En gelukkig heb ik voor iemand met NAH veel energie. Maar ik heb gewoon niet altijd die extra energie om alles te onderhouden.
En ik begrijp het heel goed hoor! Maar dat maakt niet minder moeilijk. Een vriendschap moet van twee kanten komen natuurlijk, maar van mijn kant is dat op dit moment gewoon heel erg lastig. Iets spontaan afspreken is gewoon heel ingewikkeld. Ik kan niet zomaar even ergens naartoe fietsen. Dan heb je nog de rolstoeltaxi als optie, maar die moet je minimaal 24 uur van tevoren reserveren. En dan is het nog maar afwachten of hij enigszins op tijd komt en hoe lang hij überhaupt over de rit gaat doen. En in het weekend kan je er al helemaal niet op vertrouwen dat hij enigszins op de geboekte tijd komt. En daarnaast, wat ga je doen? Zonder dat er al te veel eten bij komt kijken. En het moet natuurlijk wel met een rolstoel kunnen. En echt veel praten gaat ook niet.
En daarbij moet ik er ook nog eens op letten dat ik gegeten heb, mijn medicatie heb gehad, indien nodig naar het toilet ben geweest, het rolstoelvriendelijk is etc.
Dit alles zorgt er voor dat ik er bij voorbaad meestal al niet aan begin.
Het gevolg is wel dat het onderhouden van vriendschappen nou niet zo simpel is…
En dat doet pijn. Heel veel pijn. Zo veel mensen om me heen, maar toch vaak alleentjes.
Ik had deze blog al even klaar, maar ik durfde hem niet te plaatsen. Het is namelijk echt totaal niet mijn bedoeling dat mensen zich schuldig gaan voelen! Er is hier maar een schuldige, en dat is de hersenbloeding zelf.
