Gevoelens

Als reactie op mijn boek kreeg ik te horen dat er weinig emotie in mijn boek zit. Dit klopt wel, want ze waren het eerste jaar na de hersenbloeding weg. Er was natuurlijk wel wat emotie. Bijvoorbeeld bij heftige situaties, zoals het uitgaan van mijn relatie. Ik heb het destijds ook niet volledig verwerkt. Ik beschreef het laatst als een boek. Voor hem is er een nieuw hoofdstuk begonnen, maar voor mij zijn erg nog steeds blanco pagina’s. Het lukt me dan ook niet om mijn leventje weer op te pakken. Mijn dromen zijn in duigen gevallen. Mijn toekomstdromen zijn anders geworden.ook kijk ik niet heel snel meer op van dingen. Ik vind dingen niet snel meer bijzonder. Ook denk ik heel vaak: zeur niet zo. Het kan nog veel erger. Maar hoe hendel ik dit dan allemaal? Eerlijk gezegd vraag ik me dat ook wel eens af. Ik denk door niet te ver vooruit te kijken en te genieten van de kleine dingen. Of soms iets groter. Het heeft geen zin om over de toekomst te piekeren, want de weet toch niet hoe het loopt. Dat ik een hersenbloeding zou krijgen had ik nooit verwacht. En dat ik zo vroeg al in een verpleeghuis zou wonen al helemaal niet. Dat ik nog ooit een boek zou schrijven trouwens ook niet. Voor mijn naaste omgeving was mijn situatie in het ziekenhuis veel heftiger dan voor mij zelf. Ik kan het me nauwelijks herinneren. Dat deel uit mijn boek is dan ook bijna volledig gebaseerd op de berichtjes van mijn ouders. Ik heb bij deze periode dan ook weinig emoties. Behalve dan dat ik het echt bizar vind dat het over mij gaat.