Vieren dat ik nog leef!

Aanstaande maandag is het al weer drie jaar geleden dat ik een hersenbloeding heb gehad. En wat gaat de tijd snel! Er is echt ongelofelijk veel gebeurd de afgelopen jaren. Iets minder dan drie jaar geleden had ik niet kunnen verzinnen dat ik er nu zo bij zou zitten. Vier jaar geleden al helemaal niet. Ik had je dan echt heel hard uitgelachen, als je zou hebben gezegd dat ik op 24 jarige leeftijd in een verpleeghuis zou wonen. Ik zou dat simpelweg niet geloofd hebben. Toch was het zo. Deze week, 18 februari, woonde ik precies een jaar in Apeldoorn. Dit zou rust moeten brengen, maar helaas bracht corona roet in het eten. Gelukkig heb ik een vaccinatie gehad, en krijg ik waarschijnlijk tegen het eind van de maand de tweede. Hopelijk brengt dat meer rust, want dit is niet leuk zo. Natuurlijk kwam ook mijn boek uit het afgelopen jaar. Erg leuk! Ook kreeg ik een pup, Puck. 12,5 weken is hij nu. En extreem ondeugend. Verder ga ik op fysiek gebied nog steeds langzaam vooruit.

P.s. Hou de rubriek ‘bijzonder kind’ uit de Mijn geheim van aankomende week in de gaten.