Na een week onverwachts bij mijn ouders te zijn geweest, de week afgesloten in een zwembad. Ook wel perfect met die temperaturen.
Nu de insteekopening van de canule helemaal was dichtgegroeid werd het eens tijd om te kijken of zwemmen nog een optie was. Eens kijken of mijn iets van 20 zwemdiploma’s nog ergens terug te zien zouden zijn. In mijn hoofd wist ik het nog allemaal wel. Maar of de aansturing van mijn spieren ook zou werken vroeg ik me af.
Ook was ik bang dat mijn ataxie (Door een ziekte of beschadiging van de kleine hersenen kun je ataxie krijgen. Dit zorgt voor allerlei problemen. Zoals moeite met lopen, praten en je evenwicht) erger zou worden door de gewichtloosheid in het water.
Daarnaast was ik ook erg bang het bad niet meer uit te kunnen. Maar met behulp van een meegebrachte fysiomat ging dit uiteindelijk super makkelijk.
Van de ataxie had ik uiteindelijk weinig last, omdat het bad net iets te diep was en ik alleen op mijn tenen kon staan.
Het zwemmen zelf ging super goed! Het is zeker voor herhaling vatbaar.
